[Verse]
Ίσως να βρω το φως στις όχθες του πελάγους, ειρωνεία
Απέναντι μου έχω την Ιθάκη
Κι ενώ αναζητώ σωστή επιλογή
Μένω στάσιμος, βουλιάζει το μυαλό μου στο τασάκι
Αφού στην όαση Ghouta έχω χαθεί
Και σαν ευχή μες στη Fontana Di Trevi γίνομαι κέρμα
Μέχρι το τέρμα θα ψάχνουμε την αρχή
Κι είναι οι φόβοι μας πολλοί, όσο πολλοί αλλάζουν δέρμα
Σ' άγονη γη έγινα κήπος Βαβυλώνιος
Ανόμοιος παρόλαυτα τόσο προσαρμοζμένος
Αφού το μένος υπήρχε μα όταν ξέφευγα
Θυμόμουνα ότι ήξερα από πριν πιο θα 'ν' το τέλος
Ήμουν το μήλο που δάγκωσε η Χιονάτη
Ήμουν το μήλο που η Έριδα τους χάρισε
Ήμουν τ'αστέρι που τη διαδρομή σου χάραξε
Και στην Ινδία ένα αγέρι που σ' αγκάλιασε
Βγήκα απο θάλασσες, με Νιριήδες χόρεψα
Τραγούδια των Σειρήνων στην καρδιά μου χώρεσα
Κρύφτηκα κάπου μες στο Kapali Carsi
Και να μυρίζω το άρωμά σου ακόμα κι όταν λύπεις μπόρεσα
Βρέθηκα στο νησί της Κίρκης μαγεμένος
Μετά η φλόγα με αγκάλιασε σα μάνα
Κάπου στο Κάιρο γυρίζω μεθυσμένος
Και σε ψάχνω δίχως μάτια στον λαβύρινθο του Πάνα
Στην πυραμίδα του Χέοπα ήμουν τύμβος
Και το βλέμμα της καθρέφτιζα μπροστά σου Προμηθέα
Είμαι ανάσα οξυγώνου στο φεγγάρι
Και στα μάτια της, καθώς ανεβαίνει, γίνομαι θέα
Μωρό μου κείτομαι επάνω στο κατώφλι σου
Μωρό μου κοίτα με, χάνομαι σαν ιδέα
Ράψε το ύφασμα και ρίξτο στην πυρά
Αφού η Ιθάκη είναι ελλιπής πια για τον Οδυσσέα