[Intro: Nimbus D]
40 Κύματα
Κάθε κύμα, και εμπόδιο
Κάθε εμπόδιο, και σπίθα
Κάθε εμπόδιο, και σπίθα

[Verse 1: Nimbus D]
Αφού τα μάτια μου δάκρυα γεμήσαν, μάτια μου
Είχα καιρό να πέσω και ξέχασα να σηκώνομαι
Και δεν αγχώνομαι συχνά για τις ανθρώπινες
Σας σχέσεις, μα με βλέπω τελευταία να αναλώνομαι
Νιώθω τον πόνο και γεύομαι την πίκρα όταν
Βλέπω τους ανθρώπους να φέρονται τόσο ανθρώπινα
Τόσο προβλέψιμα όντα, έλα τζοκόντα χαμογέλα
Όπως μου χαμογελούσε με χείλη ρόδινα
40 παρά κάτι κύμματα στο δρόμο μου
Κάθε κύμα και εμπόδιο, κάθε εμπόδιο σπίθα
Την πυρομένη μου καρδιά για λίγο κοίτα
Στα φλεγόμενα τετράστιχα, στα καμμένα μου στήθια
Τα πάντα ζήτα, έτσι κι αλλιώς πεθάναμε τί είχαμε
Τί χάναμε γυμνά αντίο σκάρτα
Το απολαμβάναμε αναίσθητοι στο πάτωμα και κάναμε τα
Πάντα να γευτούμε λίγη σάρκα
Αφού κομμάτια έγινε η απόσταση στις όχθες
Του Μπαρόντα ξεδιψάω το μυαλό μου
Ψυχολογικά κάπως άβολα αισθάνομαι
Αφού ξεκάθαρα κάθε εμπόδιο για κακό μου
[Verse 2: Ainigma K.]
Ακόμη ένας μήνας, μια βδομάδα, μία μέρα
Μα το σενάριο για πάντα παραμένει ίδιο
Έγινε συνήθεια να μη λέμε καλημέρα
Μα με τις συνήθειές μας σβήνουμε αργά τον ήλιο
Σκέφτομαι λάθος, γράφω λάθος, πράττω λάθος, βαρέθηκα
Σταματήστε τη γη για να κατέβω, μέχρι και τα όνειρα που
Έκανα ήταν λάθος μα έχω κατά βάθος κάτι σωστό να πιστεύω
Ξυπνώ χαράματα και βλέπω ένα χαρτί γεμάτο
Λέξεις και μένα να κοιτάω επάνω, κάπου τα χάνω, ξαφνικά
Το μηδέν παίρνει αξία τέσσερα τέταρτα, λίγο πριν πεθάνω
Φορτισμένος από μίσος μα κι αγάπη κάπου στην άκρη
Συναισθήματα που δε λέγονται, εκφράζονται με δάκρυ
Κάθε εικόνα που κρατάω μοιάζει να γίνεται μαύρη
Και κάθε επόμενη που χτίζω, μαυρίζει από λάθη
Αφού η ψυχή μου τα βράδια πλέον δεν ηρεμεί
Έχω απομείνει με τη μοναξιά, μόνη τροφή για σκέψεις
Κι αφού όλα αυτά μπορώ να τα εκφράσω με δυο λέξεις
Σαράντα κύμματα, μα είμαι ακόμα στην αρχή

[Verse 3: Spave]
Κι όσο γνέθει η πουτάνα η ζωή με το αδράχτι
Στον ουρανό ο χρόνος να μου φθείρει το παλάτι
Η πριγκίπισσα μολύνθηκε απ' του κόσμου την απάτη
Λέει «Τον ήλιο να μου φέρεις, το φοβάμαι το σκοτάδι»
Κατάλοιπα κεριού που φλόγα έχει αποτελειώσει
Κι ένας ψίθυρος δεν φτάνει τη ζωή μου για να σώσει
Κι όσο θέλω από τις γλώσσες της πλεκτάνης να ξεφύγω
«Πριγκίπισσα λυπάμαι, δεν τον πρόλαβα τον ήλιο»
Να 'ταν γυάλινος ο κόσμος, να τον έσπαγα στα χέρια μου
Με θρύψαλα γεμίζω, βλέπω μένος μες στο αίμα μου
Να στάζει και να γλύφει κάθε σπιθαμή απ' το δέρμα μου
Νιφάδες που παγώνουνε καλύπτοντας το ψέμα μου
Σκουριά δεν είχαν τα όνειρα όσο ζούσαν τα χαμόγελα
Κι ο άνεμος που αγάπησες, νεκρών μυρίζει πτώματα
Κι αν χάσω δε φοβάμαι, όλα πλέον είναι ανώφελα
Δυο δάκρυα κυλάν από τα μάτια μου τα κόκκινα
Δε φτάνουνε δυο χέρια να κρατήσω όλα τα λάθη μου
Τη γεύση της αρρώστιας δεν αντέχει άλλο η πλάτη μου
Απέμεινε ένα αστέρι, το σκεπάζω με τη στάχτη μου
Τη στάχτη που απέκτησα όταν έκαψα τα πάθη μου
40 κύματα κι ακόμη ένα γαμημένο
Που γεννιέται μες στον ύπνο, όσο ξύπνιος παραμένω
Ο μορφέας δε μ' αγγίζει, πλέον με 'χει ξεχασμένο
Και τα μάτια σου με ξέχασαν, δε ζω για ν' ανασαίνω