[Verse 1: Bloody Hawk]
Αγαπάω μόνο ότι γράφω
Στον εαυτό μου επαναλαμβάνω τα βράδια που
Παρασύρομαι όταν σαν άνθρωπος φέρομαι
Πρόσεξέ με, φέρομαι σαν άνθρωπος - δε γίνομαι
Το πιστεύω πως εκείνοι που με ξέρουν
Δε με ξέρουν αφού με αγγίζουν
Με δυσκολία, εκπροσωπώ τις
Φωτεινές μορφές που σβήσανε γιατί
Τους σκέπαζε το χώμα κι η μελαγχολία
Είμαι απώλεια στην καρδιά και στη μνήμη
Γράφω αυθόρμητα και
Δε φέρω ευθύνη για όσα λέω
Γιατί μου βγαίνει ασυνείδητα
Δεν το κουμαντάρω - βαρύτητα στη Σελήνη
Δεν είναι απλά λέξεις που μοιάζουν
Μεταξύ τους, είναι η εκδίκησή τους
Κάνω τελετουργικά, μασάω φύλλα δάφνης
Μου έρχεται η έμπνευση
Τα μάτια κλείνω και χαράζω ιερογλυφικά
Έχω δωρίσει στον άνθρωπο τα γραπτά μου
Τη σύγχρονη φωτιά να δει τη γερακίσια θέα
Μα σε αντάλλαγμα μονάχος μου έμεινα
Σ'ένα βράχο δίχως σωθικά
Σε νιώθω Προμηθέα
Επηρεασμένος απ'το χθες και το αύριο
Γράφωντας συγγράματα στο πάτωμα της αίθουσας
Επιρρεπής στα φαρμάκια, στον ουρανό μου
Γεράκια που πέτρωσαν από τους οφθαλμούς της Μέδουσας
[Verse 2: Spave]
Το πάθος να σαπίζει μες στα μάτια μου, το είδα
Οδύνη το φιλί σου και το μέσα μου μαυρίλα
Ραγίζω ολοένα με τα βλέμματα που πήρα
Έχιδνες λεγόμενα στη σκέψη μου, τη στείρα
Το χρώμα του ουρανού το βράδυ έχει μείνει ανέπαφο
Στον όλεθρο θα μείνω για ν'αγγίξω το ανέφικτο
Κατάλαβέ το φθείρομαι κι αυτό δεν είναι ψεύτικο
Το τέλος θα ναι άσχημο και πάντα απαραίτητο
Σημάδεψα και σκότωσα το γέλιο κάθε αντίδρασης
Υπέμεινα της πίεσης, στο κρύο κράτησέ με
Ενέδωσα στο κάλεσμα της λυρικής αντίρρησης
Μια νύχτα που αμάρτησα με πίκρα, μέθυσέ με
Δε με ξέρετε πουτάνες, μια σκιά έχω για φως μου
Γιατί αν ξέρατε ποιος ήμουνα, θα ήσασταν γραπτό μου ισόβια
Στη λήθη δοκιμάζω τον εαυτό μου
Όσο άλλαζα κοστούμι, η πρεμιέρα είναι εχθρός μου
Μου ξέφυγε απ'τα χέρια
Και θα κρύφτηκε στη νύχτα
Μα δεν έχω άλλες δυνάμεις για να ψάξω
Πίστεψέ με, τυφλώνομαι απ'τη σκόνη
Που θερίζει τον αιθέρα
Αφού το λίκνο της ζωής μου πήρες
Τώρα σκότωσέ με

[Verse 3: Delta Ios]
Ανοίγω μάτια, τριγύρω κομμάτια μίας ζωής σκοτεινής
Απ' τη γέννα ως την ώρα της σιωπής
Μέρες σιγής περνάνε και νιώθω ψυχοπαθής
Οι στίχοι μου κατάθεση ψυχής, μη με ψάχνεις
Ποτέ σου δεν θα με βρεις και κανείς δεν με ένιωσε
Κανείς απ' όλους σας δεν μ' επεισε
Πράττω όπως μου την έδωσε, το μυαλό μου μέθυσε
Εμπέδωσε μα λέρωσε
Κάτι με έσπρωξε και μ' έριξε μες στο γκρεμό
Πέφτω, χάνομαι και δεν αισθάνομαι με τον καιρό
Πριν χαθώ, θέλω μόνο να ζήσω να αισθανθώ
Καταλήγω πάντα εδώ, στο κενό μου (παλεύω το εγώ μου)
Ποιος είσαι 'σύ που θα μου πεις για το καλό μου
Μονάχος είμαι στον προορισμό μου
Αναζητώ να βρω τον εαυτό μου
Τον έκανα εχθρό μου ζαλίζω το μυαλό μου
Μα γέμισα με φρίκες τον βυθό μου
Μόνος μου φυλακίστηκα
Μέσα μου κλειδώθηκα και κλείστηκα
Έτσι αμύνθηκα, δεν απελπίστηκα
Καλοκαίρια και χειμώνες στο σκοτάδ ιμου βυθίστηκα
[Verse 4: Nimbus D]
Γιατί χειμώνες, καλοκαίρια
Σκαλωμένος μένω μόνος τόσο ώστε
Να φοβάμαι να μιλήσω μη τρομάξω
Είπα θ' αλλάξω μα άλλαξε ο κόσμος
Βολικό, αφού έψαχνα αφορμή για να τον κάψω
Η ειρωνεία σαφώς είναι στο χορό σου
Στα ματωμένα σου βήματα στο σανίδι
Γιατί με θλίβει που το είδες σαν παιχνίδι
Κι ενώ πέθαινα γι'αυτό όταν γύρισα είχες φύγει
Είμαι ομίχλη
Δεν έχω σκοπό να κάνω να χάσεις τον δρόμο σου
Το μόνο που ζητώ, γλυκά χαιδεύοντας τα μάγουλά σου
Μάγισσα ν'αφήνεσαι σε μένα κι όπου θέλω να σε πάω
Τα επιφανειακά αισθήματα είναι μάστιγα
Κι εγώ ρομαντικός στίχος του Byron πλανιέμαι
Σε θολωτούς της καρδιάς σου τάφους ονείρων
Που σου στέρησε η γη κι έτσι αδύναμους μας λένε

[Chorus: Nimbus D]
Όταν με γνώρισες έστεκα μες στο πλήθος
Όταν σε γνώρισα σ' έλουζε το ημίφως
Το βλέμμα σου στα γραπτά μου θα γίνει μύθος
Αφού πέτρωσα έχω δικαίωμα να νιώθω λίγος

[Verse 5: Pneuma Antilogias]
Δεν είμαστε όπως ήμασταν, όχι δεν είναι όπως ήτανε
Άσε τον πρόλογο αδερφέ, τι κι αν δεν ήμασταν ποτέ μας κομπλέ
Πάρε το θάρρος στα μάτια κοίτα με, κοίτα ρε, που νικηθήκαμε
Απ'τον ίδιο μας τον πόνο, κάποτε ήμασταν όλοι εδώ
Τώρα φύγαμε, τώρα τρελαθήκαμε
Για κάποιο λόγο δεν νιώθω και τόσο ελεύθερος
Μπάτσε στήσου κάτω από το σπίτι μου, μπάτσε φύλα με
Ε, πέρασε η αγάπη από δίπλα μου ξυστά
Μα δεν ειδωθήκαμε, από τον κόσμο μόνο μίσος καρπωθήκαμε
Κάποτε νομίζαμε πως θα ερωτευθούμε, δεν ερωτευθήκαμε
Αναρωτηθήκαμε που πάει και περπατήσαμε το μονοπάτι
Που κρύβει μονάχα την κατάθλιψη
Που σα δίνη αργά - αργά σε ρουφάει
Το να νιώθεις μέσα σου εκατομμύρια ανοιχτές πληγές πονάει
Αδέρφια τα λέγαμε, bye
Να 'χεις τα μάτια σου ανοιχτά πάντα
Καθένας από μας ψάχνει να βρει τη δικιά του Λάμδα