[Intro: Sample]
I’m sorry, but I don't want to be an Emperor
That's not my business
I don't want to rule or conquer anyone
I should like to help everyone if possible: Jew, Gentile, black man, white
We all want to help one another
Human beings are like that
We want to live by each other's happiness, not by each other's misery
We don't want to hate and despise one another
In this world there’s room for everyone and thе good earth is rich, and can provide for evеryone
The way of life can be free and beautiful, but we have lost the way

[Verse 1: Bloody Hawk]
Έξω χειμώνας, αυτή η εικόνα μου ταιριάζει
Η ανάσα του με γαληνεύει όσο τους ταράζει όσο
Όσο επικρατεί το ψύχος στην ατμόσφαιρα
Ο πόνος σαν κουβέρτα το άδειο κορμί σκεπάζει
Είναι ο τελευταίος μου συλλογισμός
Ο απολογισμός μού έδειξε ότι είναι ώρα να φύγω
Περιτριγυρισμένος διαφέρω από τους γύρω μου
Αναζητάν τα φώτα της πόλης, εγώ τον ήλιο
Είναι βράδια παράξενα
Είναι βράδια που το πέπλο της αγριεμένης νύχτας σου κοιτούσα
Είναι βράδια παράξενα σαν τα χάδια σου
Γελούσες από μέσα σου μοναδική παρούσα
Όλοι περίμεναν πράγματα από μένα όλοι
Όλοι περίμεναν, απόψεις επαλήθευσα
Ίσως φταίω μόνο εγώ, ίσως όχι, τέλος πάντων
Λυπάμαι για όσους απογοήτευσα
Δεν κατάφερα κάπου να ξεχωρίσω, όσο ζω
Όπου βρεθώ, δηλώνω το παράπονό μου
Ίσως φταίει πως ποτέ δεν προσπάθησα αρκετά
Ίσως πως βοηθάω το διπλανό μου
Είμαι αρκετά αφηρημένος έτσι ώστε να φανώ συγκεκριμένος
Έτσι ώστε να αφήνω
Το μυαλό μου ελεύθερο σ' ενα σήμερα
Φτιαγμένο έτσι ώστε στο αύριο να εμβαθύνω
[Verse 2: Nimbus D]
Κάπου στην ανασφάλεια μου αποκοιμήθηκα
Τι κι αν γαμήθηκα να μείνω ατσαλάκωτος
Ένιωθα άτρωτος μα βλέπω πως ηττήθηκα απ' τα μάτια του Αχιλλέα
Καθώς πέφτει νεκρός ο Πάτροκλος
Μες στον χειμώνα βρήκα στέγη για να κάτσω
Άσπρο χώμα να το βάψω, έναν ώμο για να κλάψω
Καθώς υπάρχει τόση αγάπη στον αέρα
Περιμένει να τη βρω, μα εγώ φοβάμαι να πετάξω
Νύχτα μου, απόψε νύχτωσε να μη με δούνε
Πάνε μέρες που ψάχνουν ευκαιρία να νιώσω ευάλωτος
Κι ας είμαι άρρωστος, δεν παύω να μαι άνθρωπος
Δεν παύω μες στην παγωνιά να σε κοιτάζω άφθαρτος
Κι ό,τι κι αν κρύβει η Εδέμ, πια δεν το ψάχνω
Ευτυχώς που δεν αρκούμαι σε κάποιο χορό σου λάγνο
Κάτω τα χέρια σου απ' την πληγωμένη σάρκα μου
Τα μάτια μου χειμώνας, μου γελάς και σπας τον πάγο
Και στα ξενέρωτα βράδια της Κυριακής
Τί θα πειράξει και να πιω ένα ποτήρι παραπάνω;
Γράφει ενοχές και φόβος μαύρισαν το πλάνο
Καθώς αποχαιρετώ την Αλεξάνδρεια που χάνω