[Monologue: Corey]
Ik moet praten. Man, het is een volle vier maanden zonder jou. Ik ben in de grootste pijn in mijn leven. Het is zo gek, soms... soms vergeet ik hoe ik moet eten, of slapen, ik functioneer amper correct. Ik mis... het is zo raar om je niet meer elke dag te bellen, horen dat je oké bent. Soms praatten we voor uren, soms praatten we voor minuten, praatten over alle soorten dingen. Soms maakten we grapjes, soms praatten we over diepe conversaties. Van in je huis zijn elk weekend voor zes opeenvolgende maanden League spelen met Illie, Rico, en Leo, van op Ice en Will te zijn, van gewoon rijden... op de weg, en gewoon praten over het leven en zoveel ideeën hebben. Luisteren naar de nieuwe, luisteren naar de albums, naar de muziek. Je hebt me de laatste jaren zo veel geleerd. Geleerd hoe, hoe ik met verschillende dingen moet omgaan waar ik niet mee moet omgaan, hoe je de negativiteit moet blokkeren, en al die energie dat ik niet nodig had. Ik kan blijven doorgaan, voor alle herinneringen dat we hadden, maar damn. Ik denk dat ik zoveel gedeeld heb, het is zoals elke keer dat we van de telefoon gaan, de laatste keer, de laatste keer dat we praatten, het laatste wat je zei was, "Ik hou van je." Ik hou van je, Jah. Dank u voor alles