[Verse]
(E, το Παιδί Φάντασμα)
Νεκρό πλάνο, τι θα μείνει άμα πεθάνω
Εκτόξευση από το πάραθυρο, νιώθω ότι φτάνω
Κόσμος χωρίς οξυγόνο, προσπαθώ να ανασάνω
Σαν να μην είχα δάχτυλα και να έπαιζα πιάνο
Δίχως ουσία, κάθε λέξη μαγιά
Μα η πράξη χάνεται σε έναν πλανήτη Utopia
Από όταν ξύπνησα φρίκαρα με την μια
Το κτήνος βρέθηκε κομμένο σε σημεία
Ένα δύο, Δύο και κάτι
Μεσάνυχτα σκιά παραμιλάει σε παγκάκι
Από την φωτιά στην στάχτη να σκαλίζουν μήπως ξανανάψει και βρούν την αγάπη
Ναι, ήμουν πιτσιρικάς θυμάμαι
Πριν φύγεις μου ψιθύριζες πως αύριο εδώ θα'μαι
Και έτσι σε περιμένω κάθε αύριο
Δαίμονας θαμμένος μες στο δικό μου δωμάτιο
Ζητώ συγγνώμη στην γυναίκα που με τάιζε
Ίσως κάτι καλύτερο από μένα της άξιζε
Αλλά ο καιρός τα έφερε αλλιώς
Μόνο το ραπ μου σύμμαχος και οδηγός
Καθηγητές με φωνάζουν με το επώνυμο
Λένε πως δεν έχω αλλάξει και άμα βρήκα κάτι μόνιμο
Δεν με έφεραν ποτέ σε αμηχανία
Αλλά η παρουσία μου το έκανε αυτονόητο
Ζωή σε πόλεμο μες στην λάσπη λουλούδι
Στοιχειωμένο όνειρο σε ένα μικρό τραγούδι
Που σιγωπέζει σε κουφούς
Δεν δίνω δεκάρα για εσένα, ούτε για αυτούς
Ε, τα πάντα πλέον απρόβλεπτα
Το κτήνος που για την πριγκίπισσα έκανε όνειρα
Αρκούσε ένα λεπτό να την σκοτώσει
Αλλά αυτή το έφαγε σε δευτερόλεπτα
Ναι, ξέρω πως πάει παρακάτω
Δεν μένει κοτρώνα και στης θάλασσας τον πάτο
Ριζωμένοι θα μείνουμε και καμμένοι
Γάμα το τι θες, δώσε αξία σε ότι μένει
(Γάμα το τι θες, δώσε αξία σε ότι μένει)