[Intro: Anser]
Κι άμα δεν ήμουν εδώ
Ναι

[Verse 1: Anser]
Κι άμα δεν ήμουν εδώ τότε πες μου πού θα 'μουνα σήμερα;
Αν δεν έπαιρνα τότε το δύσκολο δρόμο, για ποια κατορθώματα απόψε θα μίλαγα;
Κι αν δεν ήταν αυτά τα τετράδια, για πες μου τα "μέσα" μου πού θα τα ξέσπαγα;
Κι αν δεν είχα πονέσει, δεν είχα αποτύχει, στην κόλλα μου αυτή τι θα έγραφα;
Αν δεν είχαμε νιώσει την ήττα, ποιες νίκες απόψε μαζί θα γιορτάζαμε;
Κι αν δεν είχαμε λείψει για χρόνια, ποιοι θα με περίμεναν, ποιοι θα μας ψάχνανε;
Αν δεν είχαμε βιώσει το τέλμα, τις πίκρες, εκείνα τα κρύα απογεύματα;
Ό,τι κι αν γράφαμε, ό,τι κι αν λέγαμε, θα ηχογραφούσαμε ψέματα
Κι αν δεν είχαμε νιώσει παρείσακτοι δίπλα σ’ ανθρώπους δικούς μας, στη γύρα μας
Αν δε μας 'καναν λόγια και μάτια να νιώθουμε ξένοι στα ίδια τα σπίτια μας
Πες μου ποιους θ' άκουγες σήμερα, πώς τραγουδιέται η αλήθεια μας;
Ποιος θα ’χε αυτιά για ν' ανοίξει και χέρια για να κρεμαστεί από τα χείλια μας, πες μου
Κι αν δεν ήταν τα μάτια της μάνας μου μέσα στην άδεια καρδιά μου, τι θα 'χα;
Κι αν δεν ήταν τα λόγια του πατέρα μου να με κρατήσουν λίγο πριν σπάσω στα βράχια
Αν δεν έριχνες ψίχουλα στο δρόμο όταν σου 'λεγα "άσε με να προχωρήσω"
Πώς θα θυμόμουν το δρόμο σ' εκείνα που αγάπησα πιο δυνατός να γυρίσω;

[Chorus: Anser]
Γιατί όσο κι αν σκέφτηκα, πάντα κατέληγα στο πουθενά και στο τίποτα
Κι αν δεν έβαζες πλάτη στα δύσκολα, το τέλος αυτό θα 'ρχόταν πιο γρήγορα
Γιατί αν δε με τράβαγες τότε απ' το δρόμο, απ' το τζόγο, απ’ το πιώμα, απ’ τα γήπεδα
Ίσως να 'μουνα σήμερα εκείνο που μίσησα, εκείνο το τίποτα (hey)
Γιατί όσο κι αν σκέφτηκα, πάντα κατέληγα στο πουθενά και στο τίποτα
Κι αν δεν έβαζες πλάτη στα δύσκολα, το τέλος αυτό θα ’ρχόταν πιο γρήγορα
Γιατί αν δε με τράβαγες τότε απ' το δρόμο, απ' το τζόγο, απ' το πιώμα, απ’ τα γήπεδα
Ίσως να 'μουνα σήμερα εκείνο που μίσησα, εκείνο το τίποτα (hey)
[Verse 2: Anser]
Κι αν δεν ήταν αυτά τα βουνά τότε πες μου το πού θα περπάταγα;
Κι αν δεν μίλαγα με τα πουλιά, ελευθερία από ποιον τι σημαίνει θα 'μάθαινα;
Αν δε ζούσα σ' αυτά τα κατσάβραχα, σ' αυτά τα μέρη τ' απόμερα που τόσο αγάπησα;
Πώς θα 'χα μάθει να γίνομαι βράχος στα δύσκολα και να εκδικούμαι σα θάλασσα;
Κι αν δεν είχα στα χέρια μου πέτρες και λάσπες και χιόνια κι αγκάθια και χώματα;
Αν δεν τα 'βαζα όλα στα μαύρο ή στο κόκκινο, πώς θα εκτιμούσα τα χρώματα;
Κι αν είχα αυτιά για ν' ακούσω τα σάλια που φτύνουν του κόσμου τα στόματα
Ένας ακόμη θα ήμουν γεμάτος με φόβους και με ανεκπλήρωτα όνειρα
Κι άμα δε γέμιζα θλίψη κι απόγνωση τότε μπροστά στα χαλάσματα
Αν δε μου μίλαγες, πού θα 'χα βρει θάρρος απ' το μηδέν να ξανάρχιζα;
Και αν δε γελούσες με θράσος και πείσμα και σθένος μπροστά στην επάρατο
Πώς θα 'χα μάθει γι' ανθρώπους που στέκονται όρθιοι και περιγελάνε το θάνατο;
Κι άμα δε σ' έφερνε δίπλα μου πριν το ξημέρωμα εκείνος ο Αύγουστος
Πώς θα κοιτούσα το "χθες" μου και θα 'λεγα "ποιος είναι αυτός ο άγνωστος;"
Πώς θα ψαχούλευα μες στην καρδιά μου και σήμερα θα 'νιωθα πάμπλουτος;
Πώς θα εκτιμούσα εκείνα που έχω και πώς θα γινόμουν καλύτερος άνθρωπος;

[Chorus: Anser]
Γιατί όσο κι αν σκέφτηκα, πάντα κατέληγα στο πουθενά και στο τίποτα
Κι αν δεν έβαζες πλάτη στα δύσκολα, το τέλος αυτό θα 'ρχόταν πιο γρήγορα
Γιατί αν δε με τράβαγες τότε απ' το δρόμο, απ' το τζόγο, απ' το πιώμα, απ' τα γήπεδα
Ίσως να 'μουνα σήμερα εκείνο που μίσησα, εκείνο το τίποτα (hey)
Γιατί όσο κι αν σκέφτηκα, πάντα κατέληγα στο πουθενά και στο τίποτα
Κι αν δεν έβαζες πλάτη στα δύσκολα, το τέλος αυτό θα 'ρχόταν πιο γρήγορα
Γιατί αν δε με τράβαγες τότε απ' το δρόμο, απ' το τζόγο, απ' το πιώμα, απ' τα γήπεδα
Ίσως να 'μουνα σήμερα εκείνο που μίσησα, εκείνο το τίποτα (hey)