[Verse 1: Da Poet]
Bırak batsın güneş ve teslim ol karanlığa
Bir anlık olsa da nolur tepki ver bu çağrıya
Sancılarda yok deva geçmiş yandı çok defa
Geleceğe miras belki her resimden bin cefa

Ve unutulmak için yaşanmış neden onca gün
Artlarında isim yok isimsiz vurgular hep bugün
Bende yok peki senin aklında mı onca gün
Geride bi kaç kare belki muhakkak olan ölüm

Dönüm noktaları uzakta rutine kurulu her beyin
Maziyi aramakta yollarsa aşındıkça zorlaşmakta
Ben çocuk mu kaldım onca devler ortasında
Belki yek cenk edendim sükunetin ordusunda

Boşver zaten sorma hafızam çok yorgun
Onca kaos var be dostum şuurlar hep durgun
Gözler arar dünleri yüzlerinse hep solgun
Günlerse birer sembolü oldu bu dipsiz boşluğumun

Loşluğu mu kaldı yoksa yozluğumu geride
Karın tokluğuna yakılan onca resim var ateşte
Kafeste ruhlar kanar bu gönlüm her nefeste kurtar
Ve mazinin melodisiyle ağlar
[Verse 2: Raziel Nisroc]
Mükafat zamanda zaman kalansa
Yaran acır harap yüzün solunca Kan da tam o tan vakti
Salınır zihnimin ucunda bir kemanla dans
Esenlerinde şehrin geçmişin el izleri

Velakin aynı yordam Yorganaltı kıvranış bu sancılar
Her resimde gördüğüm günah
Ve mutluluk uzak diyarda sanki
Suratlarında ufuklar bedevi

Bedene kilidi vuran dik yokuşlar
Karşı konulan onca sorgu
Yorduğun bu zikrin sonsuzu katetti sundu bendini
Bileklerim kesik hazin bi kan incecik sızar usulca

Gördüğüm resimler her birinde onca yüz silik gibiydi
Onca söz yalansa mavilikti sandığım dakik mi kaç hazin sabahta
Kaçıncı armoniydi bizlere çalan
Ruhumun ihanetiydi bu sonbaharda savrulan